Category: मराठी कविता

एका झाडावर दोन फुले मस्तपैकी डुलत होती. अस्तिव भिन्न तरी एकसारखी फुलत होती. फुलाबरोबर त्या झाडेही नशेने झुलत होती जागेचे हलत नाही तरी हास्याने खुलत होती.   आभाळात

लहानपण कुंभाराच ओंल,मडक असत . त्याला जस ओवाळल तस वळत असत . परंतु ते कुण्या एरया-गैर्याच्या हातात नसत. ते फक्त आई वडिल्यांच्या हातात असत. कारण ते ओल्या मडक्या

मीच मला फसवते मला कुणी पाहत नाही असे म्हणून पण अंतर्मन कायम जागृत असते .   त्याचा अभ्यास केला म्हणून आपले द्वंद आपल्याच शिरी का इतरांना दुखवावे का

मनी उमटल्या अनेक छटा दडपलेल्या भावनांच्या कधी धूसर , कधी गर्द जीवनातील रंगाच्या .   नजरेतुनच भाव कळे अंतरीचा कधी प्रेमाचा कधी क्रोधाचा झुकती नजरही बरेच काही सांगे

पाहिले तिला मनाचे भान उडाले मन नाचायला लागल , मन जाळायला लागल मन उड्या मारायला लागल मन गोंधळून गेल , मन हरवून गेलं.   मन लाजल , मन

मोत्यांनी चमकते हिरवेगार शिवार कधी पाहायलाच मिळाले नाही राखाडा मातींत पडलेली धस्कट टोचत राहिली पायांना विव्हळत राहिलो वेदनांनी तरीही धरणाचा पाणी मिळाल नाही   ते आले अनुदानाची भिक

सकाळ-सकाळी दोन्ही सुना आज लागल्या कल-कलू , गप्प बसलेले नवरे आता मधेच लागले बोलू .   बोलता-बोलता हमरी-तुमरी बाचा-बाची वाढली , धाकय्यान मग एक नवीच युक्ती शोधून काढली

प्रेमात तुझ्या पडून सखे , वाटायचा जीवनात तरलोय मी, पण मन तुझ्या ताब्यात देऊनही प्रेमातच अधिक हरलोय मी .   प्रेमातच पडल्यानंतर वाटायच प्रेमामुळे अधिक बहारलोय मी ,

भोग नाही सरले देवा जोग पाहिला मागुन राग आला जीनागाणीचा राग पहिला गावून बघ आली कारे विठू तुझ्या पंढरीला जाग रात उभ्या जलमाची मीही पाहिला जाळून   जळणाऱ्या